Onvergetelijke trip naar Blanche Marie!

Hallo allemaal!

Donderdag 13 april was het eindelijk zo ver, ik ging Gerjan ophalen van het vliegveld! Heerlijk om weer even samen te zijn! Het eerste weekend hebben we rustig aan gedaan. Maandag 17 april was het zo ver. We gingen op trip naar Blanche Marie, dit ligt ver van de bewoonde wereld, in de jungle.

Maandagochtend om 8 uur zijn we vertrokken vanuit Paramaribo. We werden naar Lelydorp (nee, geen Lelystad;)) gebracht en vanaf daar gingen we verder met een open jeep. Ik kreeg gelijk Bertje, de slang op schoot. Dit is een wurgslang die normaal behoorlijk agressief zijn. Maar toen onze gids deze slang tegen kwam deed hij niks, dus besloot hij hem te houden en hem Bertje te noemen :)

Bertje werkt ook heel handig als beveiliging. We stopten na een half uurtje even bij een supermarkt om nog de laatste spullen in te slaan voor we de jungle in gingen, en onze gids legde Bertje op het stuur. Geen Surinamer die de jeep steelt, want ze zijn hier doodsbang voor slangen :)

Daarna begon de reis echt. De verharde weg hield op en de enige weg wat we hadden was van bauxiet en vol hobbels. Om ons heen niets anders dan de prachtige jungle van Suriname! Onze gids heeft een bijzonder oog en gehoor voor dieren. Wat wij niet zagen had hij allang gezien. In de lucht, op de grond, in de bossen. Dus er werd ook regelmatig even gestopt om ons dieren te laten zien. We hebben verschillende papegaaien, verschillende soorten apen, valken, slangen en heel veel meer dieren gezien. Echt geweldig om dat zo allemaal in het wild tegen te komen!

Na zo’n 4 uur rijden stoppen we ergens langs een rivier waar we even kunnen zwemmen en relaxen. Het zeil op het dak wordt eraf gehaald en Gerjan en ik kunnen op een soort bankje boven op het dak zitten de rest van de reis. Vanaf daar is het uitzicht helemaal geweldig! Na 12 uur rijden komen we aan bij onze eerste bestemming, Blanche Marie. Het is dan al donker dus de hangmatten worden opgehangen en een vriend van de gids, die mee is, kookt voor ons. Op het menu staat rijst met groente en vis. Slik, vis? Oke euh, eigenlijk lust ik dat niet.. Maarja gewoon eten wat de pot schaft. Dus ik neem een hap vis.. Ik kan niet anders zeggen dan dat het me heerlijk heeft gesmaakt! Credits naar de Quiten die overigens de hele reis heerlijk heeft gekookt! Na het eten is het tijd om onze
hangmatten op te zoeken.

Na een goede nachtrust (hangmatten slapen echt heerlijk) gaan we vissen, stel dat we wat vangen hebben we wat extra’s bij ons ontbijt. In de jungle vissen ze niet met een hengel of dergelijke. Gewoon een vislijn met een haak eraan, daar een stuk kippenvel aan en dat het water in slingeren. Helaas hadden de vissen dit keer geen zin in kip, niks gevangen.
Gerjan op zoek naar vis:



Daarna gaan we naar de plaats waar Blanche Marie bekend om staat. De watervallen. En inderdaad, een prachtige plaats! We dobberen hier een poosje in het water, genietend van het uitzicht van de machtige watervallen.

Aan het eind van de middag pakken we onze spullen in en rijden we verder naar Apoera. Hier wonen onder andere de trio-indianen. Zij leven nog echt back to the basic, in hutjes met rieten daken. Als we aan komen rijden komen alle vrouwen naar buiten en proberen zo snel mogelijk hun zelfgemaakte sieraden uit te stallen, die zijn allemaal gemaakt van natuurlijke producten. Die nacht overnachten we in Apoera.

De volgende dag rijden we verder naar het Bakhuisgebergte. Onderweg slaan we ineens een heel smal zijweggetje in en na een tijdje zien we daar een groot gebouw midden tussen de bossen. Dit blijkt een treinstation te zijn, inclusief een paar locomotieven. Dit is ooit gebouwd in opdracht van de regering en heeft miljoenen gekost. Er ligt ook helemaal een spoor van Paramaribo naar Apoera. Maar het is nog nooit gebruikt en is nu dus aan het verwaarlozen. Die Surinamers hebben toch af en toe een bijzondere gedachtegang ;)

Na een paar uur rijden zijn we in het Bakhuisgebergte. We vinden een mooie plaats om te overnachten. Aan een kreekje met helder water is ooit door houthakkers een mooie stevige overkapping gemaakt. ’s Avonds maakt onze gids een kampvuur en we genieten van de heldere sterrenhemel boven ons. Als het helemaal donker is maken we ons op om dieren te gaan spotten in het bos. Gerjan en ik mogen op het bankje boven op de jeep zitten met een grote lamp. Daarmee moet Gerjan in de bossen schijnen op zoek naar oplichtende ogen. Na een tijdje gaan we een smal weggetje op, een steile berg op. De wilde dieren en slangen laten zich nog niet echt zien. Boven op de berg draait de gids de jeep om weer naar beneden te rijden. We rijden een klein stukje naar beneden en dan gaat de jeep ineens wel erg hard. Ik hoor de gids ‘nee shit!’ roepen en vanaf dan weet ik niks meer totdat er lampen op mij geschenen worden en ik weer bij kom. Achteraf bleek dat de remmen het niet meer deden en we dus met volle vaart de berg af zijn gegaan zonder te kunnen remmen. Ergens ben ik van het dak van de jeep afgevallen/geslingerd. Hoe de val is gegaan weet ik niet precies maar ik had over mijn hele lichaam blauwe plekken en schaafwonden. Gerjan heeft mij nog willen grijpen maar viel vervolgens ook van de jeep, hij bleef alleen nog hangen aan zijn arm die vast zat tussen een stang. Toen ik bij kwam had ik een hele zere nek en een zeer hoofd. Ik was zo duizelig dat ik niet eens alleen overeind kon zitten.

Normaal gesproken heb je in de jungle nergens bereik met je telefoon omdat het zo ver van de bewoonde wereld is. Maar hoe wonderlijk, ineens had de vriend van de gids bereik en kon naar Apoera bellen voor hulp. Dit kan niks anders zijn dan hulp van God!

Ze hebben direct mijn nek gefixeerd met klamboes omdat we niet wisten wat er aan de hand was met mijn nek en hoofd. Toen begon het wachten op hulp. Apoera is toch zo’n 4 uur rijden vanaf het Bakhuisgebergte. Het ongeluk gebeurde om half 11 ’s avonds en rond kwart over 2 ’s nachts was er hulp vanuit Apoera. Ik werd in een jeep geholpen (al overgevend van de duizeligheid en misselijkheid) en toen begon de reis naar Apoera. 4 en half uur rijden over onverharde wegen met allemaal hobbels. Elke hobbel voelde ik in mijn nek. Aangekomen in Apoera werd er een arts uit bed gehaald en ik werd naar de plaatselijke poli gebracht. Daar trokken ze me zo uit de auto en ik werd in een rolstoel gezet. Zonder mijn nek te fixeren of dergelijke. Ik werd op een bed gelegd en de arts kwam bij me. Ze vroeg wat er was gebeurd en voelde mijn nekwervels. Zonder een foto of dergelijke te maken besloot ze dat er niks aan de hand was. Ik kreeg 2 paracetamol, die ik er vervolgens weer uitspuugde. Daarna kreeg ik nog een tabletje voor de misselijkheid, die er ook weer met dezelfde gang uit kwam en toen moest ik maar naar huis. Stomverbaasd vroeg ik, zo, met een gigantische zere nek en hoofd, kotsmisselijk en duizelig weer terug naar Paramaribo? 12 uur lang rijden over onverharde wegen in een jeep? Ja dus. Dus toen ben ik ondersteund naar buiten gelopen, mijn ouders gebeld met wat er was gebeurd en toen had mijn moeder het heldere idee om de MAF (medische zending met vliegtuigjes) te bellen. Dus ik heb gebeld en wonder boven wonder was er een vliegtuigje onderweg, terwijl er niet eens elke dag een vliegtuigje land op Apoera! Daar mochten Gerjan en ik mee terug naar Paramaribo.

In Paramaribo ben ik naar de spoedeisende hulp gebracht omdat ik nog steeds erg duizelig was en veel last had van mijn nek en hoofd. Daar hebben ze bloed geprikt, en werden er röntgenfoto’s gemaakt. Gelukkig was er niks geks te zien op de foto's. Ik kreeg een infuus in en volgens de arts moest ik de halve liter wat er aan hing helemaal krijgen. Maar dat ging zo traag en ik wou heel graag naar huis. (Gerjan en ik waren ondertussen al 2 dagen op zonder te slapen). Dus ik heb zelf het infuus harder gezet (toch handig wat verpleegkundige kennis;)) Na zo’n uur kwam er weer een arts kijken en heb ik gesmeekt of ik toch naar huis mocht, al was het infuus halverwege. Ondertussen wisten ze dat ik ook in dat ziekenhuis werkte dus na enig twijfelen hebben ze me toch maar naar huis gestuurd.

De rest van onze vakantie bestond helaas dus uit niet veel meer dan uitrusten omdat ik er een hersenschudding aan over heb gehouden.

Gelukkig gaat het nu, anderhalve week later, erg goed. Mijn nek- en hoofdpijn is helemaal over! Ik heb alleen af en toe nog wat last van duizeligheid. We zijn God heel dankbaar, het had veel gekker af kunnen lopen met ons allemaal!